Mieszkańcy Poręby napisali książkę, wspominając w niej wojenne piekło
Zuzanna Baran: "Zawsze o tym myślę"
Zbliżał się wieczór, pamiętam był 6 grudnia, ja i dwóch moich braci czekaliśmy na św. Mikołaja. Mamy nie było w domu bo poszła do wójta. Nagle tato usłyszał pukanie do drzwi. - Idź i otwórz - powiedział do mnie. Gdy otworzyłam, zobaczyłam nie św. Mikołaja, tylko wojskowego, Miał na sobie długi rozpięty kożuch, na ramieniu karabin. Zapytał o tatę i wszedł za mną do mieszkania. Miałam wtedy cztery lub pięć lat. Później dowiedziałam się, że był to bandyta, nazywał się Spuła, pseudonim Feluś. Miał ponad 20 lat. Dowodził bandą, która grasowała po całym powiecie wadowickim. Spuła wykorzystał moment, gdy mama wyszła do wójta i wtedy do nas wszedł. Ten wójt miał jedną z melin, schronienie dla Spuły i jego bandy. Takich melin było więcej. Spuła nie lubił dyskutować. Przychodził w nocy, zapukał - trzeba było otworzyć, dać jeść, pić i cokolwiek sobie zażądał. Jeśli nie, demolował dom, pobił, a zdarzało się, że i zabił. Muszę wspomnieć, że wcześniej mieszkaliśmy w Świdnicy, a w 1947 r. przyjechaliśmy do mojej Półwsi, i może dlatego Spuła miał tatę na oku, bo dla niego byliśmy przybyszami. Pamiętam po jednym weselu sąsiadka opowiadała tacie, że jak członkowie bandy wyszli z potańcówki, to zamordowali małżeństwo, które mieszkało z dala od wsi, w środku lasu. Znałam tych ludzi, bo co tydzień chodziłam do nich z mamą po ser i masło. Mówiono, że szukali u nich dolarów. Przed śmiercią bardzo ich skatowano, mieli połamane ręce i nogi, a na końcu ich zastrzelono. Leżą na cmentarzu w Ryczowie.
