Wawrzyk: Cieszę się, że żyję

Leży Pan teraz w szpitalu i myśli sobie: "Kurczę, przede mną znowu długa przerwa od boksu" czy raczej "Dobrze, że żyję"?
Dobrze, że żyję. Widzieć rodzinę, przyjaciół to naprawdę wspaniałe uczucie. Wszyscy cały czas wokół mnie się kręcą. Wspierają. Wiem, że nie jestem sam. A wypadek? W ubiegły piątek do późnego wieczora przedłużyły się w Warszawie sparingi (przed walką z Albertem Sosnowskim - przyp. red.). Byłem zmęczony, więc postanowiłem pojechać do domu później. Chciałem jeden dzień spędzić z najbliższymi, ale nie dotarłem...

Właśnie, zamiast w domu wylądował Pan u chirurgów. Co w ogóle stało się w sobotę rano na drodze między Kielcami a Jędrzejowem?
Jechałem lewym pasem (do wyprzedzania - red.) i nagle jakby na sobie poczułem coś dużego. Przepychał mnie autobus. Starałem się złapać panowanie nad autem, ale na przeciwległym pasie z góry pędził już volkswagen. Zderzyliśmy się czołowo. Proszę mi wierzyć, to były sekundy. Chwilę wcześniej przed oczami zobaczyłem swoje dzieci. Przebudziłem się, jak już było po wszystkim. Auto leżało w rowie, po mnie ciekła krew, a za moment usłyszałem syreny. Scena dokładnie jak z filmu akcji.

Po zderzeniu Pana auto wyglądało strasznie.
Sami strażacy mówili, że w tym całym nieszczęściu, szczęście było takie, że jechałem dość silnym, dużym samochodem, który zamortyzował siłę uderzenia. Gdyby auto było mniejsze, wszystko mogłoby się skończyć o wiele, wiele gorzej. A wie pan, co jest najlepsze? Ludzie, którzy przeczytali, że poruszałem się bmw 7, od razu komentowali: "Beemka? A to musiał jechać jak wariat". No, ale niech sobie piszą, co chcą w tym internecie.

Tymczasem kierowca autobusu już przyznał się do winy.
Ale na początku tego nie robił. Na miejscu wypadku było jednak wielu świadków, więc później musiał się przyznać. A, na szczęście, kierowcy volkswagena nic poważnego się nie stało. Przyznam, obawiałem się, że nie daj Boże, w jego przypadku skończy się źle, ale wiem, że jest cały. W aucie, z którym się zderzyłem, jechała rodzina: dziecko, kobieta i dwóch mężczyzn. Ja byłem sam.

Już po wszystkim sprawca wypadku odezwał się w ogóle do Pana?
Nie. Zresztą nie zrobił tego nawet wtedy, kiedy wyciągali mnie z samochodu. A trwało to pięćdziesiąt minut, bo miałem zaklinowane nogi. Nie podszedł sprawdzić, czy żyję. Stał tylko z boku przy swoim pojeździe. Wie pan co? W moim przypadku chodzi o autobus, ale do Warszawy, tam i z powrotem, ciągle jeżdżę gdzieś od dziesięciu lat i to, co wyprawiają na tej drodze kierowcy TiR-ów, mogę określić bardzo krótko: to są jakieś jaja. Specjalnie zajeżdżają człowiekowi drogę, nie mogą, ale wyprzedzają. Sytuacji, w których mogłem przez nich mieć wypadek, było naprawdę wiele. Wcześniej udawało się wyhamować, teraz nie byłem już jednak w stanie nic zrobić.

Za Panem dłuższa niż zakładano operacja.
Tak, nie trzy, tylko aż siedem godzin leżałem na stole. Lewa noga była pęknięta w trzech miejscach, pozrywane więzadła, torebki. Po otwarciu okazało się, że kostka też jest cała rozsypana. Lekarze naprawdę mieli co robić. Mam też wybite dwa zęby. Po wykonaniu rezonansu wyszło, że również nos jest złamany. Na pewno pojawi się także problem z przegrodami nosowymi, bo teraz cały czas ciężko mi się oddycha. Z tym też lekarze będą musieli się niedługo "pobawić" (uśmiech).

Co lekarze powiedzieli Panu po zabiegu?
Przyznali, że był ciężki, a rehabilitacja potrwa dłużej niż wszystkie moje wcześniejsze. Według nich, za osiem, może dziesięć miesięcy noga dojdzie do pełnej sprawności. Wierzę jednak, że szybciej uda mi się to osiągnąć. Wie pan, sportowcy dochodzą do siebie szybciej.

Dobrze pamięta Pan, jak długo jest już zawodowym pięściarzem?
Zaczynałem w wieku 19 lat, teraz mam 27, więc minęło już osiem lat. Jak widać, czas leci.

Leci. Wkrótce miał się odbyć pojedynek z Albertem Sosnowskim, ale akurat w Pana przypadku ciągle śmiało można mówić, że pech nie odpuszcza.
No tak, to moja piąta dłuższa przerwa w karierze. Nie przejmuję się jednak, bo zawsze wracałem i - co najważniejsze - za każdym razem byłem silniejszy. W sumie w szpitalach czy rehabilitując się spędziłem jakieś cztery lata. Wychodzi na to, że tak naprawdę również cztery lata walczę, więc jak na taki krótki czas i tak stoczyłem już dużo pojedynków (uśmiech). A poważnie mówiąc, to mam nadzieję, że za miesiąc czy dwa będę mógł iść na siłownię, by popracować nad górnymi partiami mięśni. Chodzi o to, żeby się nie zastać.

Kogo jak kogo, ale pięściarza kłopoty pewnie nie złamią.
Trzeba być twardym. Boks to nie jest delikatny sport dla miękkich ludzi, którzy czegoś się boją. Musimy być przyzwyczajeni do bólu. A Sosnowski? Teraz najważniejsze, że żyję i powoli mogę szykować się na powrót do domu. Jestem w warszawskim szpitalu, do nogi mam podpięte rurki, które dziś mają być ściągnięte, a potem się dowiem, kiedy mogę wybrać się do domu. Kariera, pieniądze? Żadne pieniądze życia by mi nie zwróciły. Widok rodziny, dzieci to najważniejsza dla mnie w tej chwili sprawa. A do boksu wrócę. Trzeba mieć bardzo dużo wiary w siebie, a ja ją mam.

To kiedy zobaczymy Pana biegającego wokół krakowskich Błoń?
Kurczę, mam nadzieję, że jeszcze w te wakacje tam potruchtam.

Artykuły, za które warto zapłacić! Sprawdź i przeczytaj
Codziennie rano najświeższe informacje z Krakowa prosto na Twoją skrzynkę e-mail. Zapisz się do newslettera!
"Gazeta Krakowska" na Twitterze i Google+