Pierwszą polską flagę, która zawisła nad Wrocławiem uszyła więźniarka z obozu pracy. Rozmowa z Kamillą Jasińską z IPN

Remigiusz Biały: Pierwsza polska flaga we Wrocławiu, to dość ciekawe i niecodzienne, że o takiej możemy mówić.

Kamilla Jasińska: Tak, to prawda. Zwłaszcza, że niesie się za nią niesamowita historia. W trakcie wojny we Wrocławiu przebywało bardzo dużo, wręcz rzesza przymusowych robotników. Mieszkali oni m.in. w obozie pracy Burgweide na Sołtysowicach. I tam tę flagę uszyto.

R.B: Kiedy dokładnie powstała ta flaga i kto ją stworzył?

K.J: Pod koniec walk o Festung Breslau, w kwietniu 1945 roku, gdy wszyscy żyli nadzieją, że wojna się skończy, jedna z warszawianek uszyła tę flagę. Zrobiła to z dwóch kawałków materiału, które znalazła w porzuconym przez Niemców domu. Wydaje się mogły to być jakieś poszewki, zasłony albo obrus.

R.B: Kiedy ta flaga zawisła?

K.J: Zaraz po kapitulacji Wrocławia, co miało miejsce 6 maja 1945 roku. Tutaj trwają spory, czy było to jeszcze tego samego dnia czy następnego. Ale pewne jest miejsce, gdzie zawisła. Był to obóz pracy Burgweide. Musimy pamiętać, że flagę, pani Natalia Kujawińska uszyła potajemnie przed niemieckimi strażnikami. A tym ryzykowała swoje życie.

R.B: Co dalej stało się z tą flagą?

K.J: Co ciekawe ta flaga się zachowała. Była traktowana jako relikwia i towarzyszyła byłym robotnikom przymusowym podczas uroczystości i ważnych obchodów. W 1979 roku trafiała do Muzeum Miejskiego we Wrocławiu, gdzie jest eksponowana.

R.B: Miejsce powstania flagi też jest zaskakujące…

K.J: Z dzisiejszej perspektywy na pewno. Ale obóz pracy na Sołtysowicach – wówczas podwrocławskiej wsi - był największym skupiskiem dla Polaków w niemieckim Wrocławiu, którzy byli trzymani tam na potrzeby robót przymusowych. Z początku był to obóz przejściowy, później pracy. Pod koniec wojny było tam 12 tysięcy więźniów, z czego najwięcej Polaków, w tym powstańcy i mieszkańcy Warszawy.