Idzie karawana

Mieszkające w Krakowie przedszkolaki też przemierzają ulice miasta, wychodzą na wzgórze wawelskie, patrzą na Wisłę i słuchają opowieści o niebezpiecznym smoku wawelskim. Można je tam spotkać
o każdej porze roku, idące dwójkami pod pilną opieką wychowawców. Dla nich tymczasem większą atrakcję stanowiłby zapewne wyjazd za miasto, do lasu, na wieś, do gospodarstwa, gdzie można
by zobaczyć żywe zwierzęta domowe, pobiegać po lesie i łąkach.

Takie wycieczki, w których uczestniczą i starsi, można napotkać także na szlakach górskich. Nazywano je niegdyś karawanami, bo tworzyły długi, zorganizowany i niepodzielny łańcuch ludzi, trudny
do wyprzedzenia. Dziś nazwalibyśmy je korkiem, bo na co dzień mamy do czynienia z tak intensywnym samochodowym ruchem ulicznym, że nie sposób przewidzieć, ile czasu trzeba na dojechanie do niezbyt nawet odległego celu.

Dla rozładowania ruchu wymyślono sygnalizację świetlną, mnóstwo nakazów i zakazów, policję drogową, radarowe monitorowanie tras. Te ludzkie karawany nie potrzebują aż takich regulacji, ale jeżeli nie hamują ruchu, to tylko dzięki mądrym przewodnikom, którzy potrafią tak zdyscyplinować grupę, że sama się sprawnie przemieszcza i nie blokuje innych. Wprawdzie Wyspiarze, nawykli chodzić lewą stroną ulicy, trochę psują szyki, ale jakoś sobie z tym radzimy. Przecież to nasi goście. Także sam ludzki organizm funkcjonuje jak semafory i znaki drogowe, sygnalizując zmęczenie, które domaga się postoju i ustąpienia miejsca idącym za nami.

Okazuje się, że nie tylko na pustyniach, ale wszędzie karawany mają się dobrze, chyba dlatego, że jakoś są wpisane w naturę człowieka, który nie chce być sam i woli żyć we wspólnocie. Dowodem na to są współczesne korki drogowe, bo okazuje się, że nawet kiedy samochodem podróżujemy pojedynczo,
to na zatłoczonych drogach zmuszeni jesteśmy jechać razem. Taki jest ludzki los.