Bukowiański góralski teatr regionalny ma już 100 lat! Od wieku daje radość góralom i turystom. Teraz dostał za to nagrodę

Teatr w Bukowinie Tatrzańskiej powstał jesienią 1923 roku z inicjatywy miejscowych nauczycieli Michaliny i Franciszka Ćwiżewiczów. Na początku członkami zespołu była szkolna młodzież. Z czasem zaangażowali się także dorośli górale – rodzice młodych aktorów. Na początku działał on przy miejscowej szkole, następnie przeniósł się do nowo wybudowanego Domu Ludowego.

- Reżyserią przedstawień i przygotowaniem scenografii zajmowała się Michalina Ćwiżewiczowa. Grano głównie sztuki teatralne pisane gwarą – autorstwa Wojciecha Brzegi czy Feliksa Gwiżdża, a także innych twórców ludowej literatury. Zespół szybko zyskał sobie wielu sympatyków w całym regionie. W ciągu zaledwie kilku lat swej działalności wystawił ponad 20 premier teatralnych stawiając sobie za cel wybudowanie Domu Ludowego – swojego miejsca pod Tatrami – czytamy na stronie Domu Ludowego.
II wojna światowa przerwała na kilka lat działalność Teatru, ale już pod koniec 1945 roku w Domu Ludowym w Bukowinie zaprezentowano sztukę pt. „Narzeczona z Podhala”. Do końca lat 40. ubiegłego stulecia Teatr wyjeżdżał ze swoimi sztukami na Górny i Dolny Śląsk, a na Wybrzeżu wystawiona została sztuka Franciszka Dominika pt. „Ojcowizna” wyreżyserowana przez Stanisławę Pielawską.

W 1960 roku kierownictwo zarówno nad Domem Ludowym jak i zespołem teatralnym objął Józef Pitorak – wychowanek Franciszka Ćwiżewicza, wszechstronnie utalentowany artysta rodem z Bukowiny. Pisał i reżyserował sztuki teatralne o góralskim świecie, obyczajach, dylematach, ale również radościach. „Zielone obycaje”, „Portki”, „Zatraceniec” i „Wesele góralskie” jego autorstwa wystawiane są na deskach Domu Ludowego do dziś. Nierzadko odwiedzali bukowian Wojciech Siemion, Gustaw Holoubek, Magdalena Zawadzka czy Anna Dymna, a w ostatnich latach Michał Żebrowski i Stanisław Jaskułka.

Aktorzy amatorzy to wolontariusze, społecznicy, regionalni zapaleńcy. Teatr prezentuje molierowskie adaptacje sztuk pt.: „Lykorz mimo włosnyj woli” i „Skąpiec”, fredrowskie „Baby i dezerterzy” czyli „Damy i huzary” i „Gwołtu co sie nie robi” oraz „Portki”, „Zatraceńca” i „Zielone obycaje” pióra Józefa Pitoraka, jak również sztukę Ryszarda Latko pt. „Tato, tato sprawa się rypła”.

- Rzeczywiście ten dorobek stulecia teatru, historia jego postania, ilość prób, otwartych i zamkniętych kurtyn, ilość uśmiechów posłanych do aktorów, naszych spotkać robi wrażenie. To już szóste pokolenie występujących ludzi. Ktoś mógłby powiedzieć: co tam takie ludowe wygłupy. Nie. Bo głęboko bardzo zakorzeniona miłości do ziemi, do ojcowizny w latach 20. i 30. stawiała na nogi całe Podhale i Polskę i na tym zrywie też budowała się Bukowiny. Powstała wtedy nowa szkoła, wodociągi, agencja pocztowa, ale i Dom Ludowy, który stał się siedzibą teatru – mówił odbierając nagrodę za setne urodziny Bartek Koszarek, dyrektor Domu Ludowego w Bukowinie Tatrzańskiej. - Są u nas różni ludzi, i narciarze geodeci, prawnicy. Ale to ludzie, których łączy jedno: że im się chce. Jest to dla nas taka terapia, bo gdy wchodzimy do teatru na spektakl, czy na próby, to wszystkie znoje zostają za progiem. Ten teatr jest wielką wartością nie tylko dla Bukowiny, ale i dla całego regionu.

Źródło: Dom Ludowy w Bukowinie Tatrzańskiej.