Marcin Maciejowski: moje wszystkie obrazy powstają w rytm muzyki

Pana pierwsza wystawa w muzeum robi wrażenie. Na dodatek jest ciekawie zaaranżowana. Możemy na przykład zobaczyć Pana pracownię...
Tak, to był mój pomysł. Wiele osób chce odwiedzać pracownię jakiegoś artysty, zobaczyć to magiczne miejsce. A artyści często robią selekcje, kogo wpuścić do pracowni itd. Ja chciałem pokazać, że mój styl pracy nie jest wcale magiczny. Wszystkie obrazy, które wiszą na wystawie, powstały w niedużym, ciemnym pomieszczeniu (bo maluję prawie zawsze w nocy). By je stworzyć, potrzebuję tylko dużego stołu, komputera do odtwarzania filmów, adapteru lub radia, dwóch pudeł tekturowych, które służą za sztalugi, fotela i popielniczki. Ta całość raczej przypomina stanowisko pracy DJ-a , który miksuje coś na stole, a potem na parkiecie tańczy. Ja też podchodzę i odchodzę od obrazu w rytm muzyki lub włączonego filmu. Bo ja nigdy też nie pracuję w ciszy. W zeszłym roku większość obrazów namalowałem przy słuchaniu radiowej interpretacji powieści Świetlickiego "Jedenaście", którą czytał Maciej Stuhr w Trójce. Miałem to nagrane i w kółko tego słuchałem, a obrazy same się malowały, za co jestem wdzięczny i Stuhrowi, i Świetlickiemu.

Nie kusiło Pana nigdy, żeby malować na przykład abstrakcyjnie albo jak impresjoniści?
Czasami wydaje mi się, że wszystkie moje obrazy są abstrakcyjne. Malując rozmarzone oczy, używam abstrakcyjnego w formie koła i linii i dodatkowo jeszcze zwracam uwagę na ekspresję pociągnięcia pędzlem. Dla mnie więc praca nad każdym obrazem to połączenie konceptu, abstrakcji, ekspresji, impresji, materii i narracji.

Pamięta Pan, kiedy namalował swój pierwszy obraz z podpisem?
Na zajęciach z malarstwa. Malowaliśmy martwą naturę, był tłok, ja stałem z tyłu, martwej natury nie widziałem, bo była daleko. Namalowałem więc koleżankę, która stała przede mną i widziała tę martwą naturę. Obraz podpisałem "Ula maluje martwą naturę". Lubię ten obraz, mam go do dziś w domu. Potem zrezygnowałem z malowania tego, co dzieje się w pracowni, ustawiałem się z tyłu, żeby nie przeszkadzać innym studentom i malowałem historie z gazet, które przynosiłem sobie na zajęcia.

Kobiety maluje Pan bardzo często, czy faceci stanowią mniej ciekawe obiekty?
Dla mnie ciekawym obiektem jest człowiek. Kobieta i mężczyzna w równym stopniu.

Czym kieruje się Pan w doborze modelek?
Rysunkowością postaci. Mam dwie ulubione postaci, koleżanki, które maluje na obrazach tych niepochodzących - jakby to określić - z mediów. Jedna koleżanka jest blondynką, druga brunetką. Obie mają krótkie włosy. Każda z nich wyraża inny - jakby to ujął krytyk - obraz "kondycji współczesnej kobiety".

Pana kariera rozwija się błyskawicznie. Odczuwa Pan to na co dzień, np. w codziennej pracy?
Świat Sztuki jest duży. W nim wszystko jest umowne, zależne od wielu ludzi, od pani na przykład, która pisze o sztuce. O swojej ugruntowanej pozycji nie rozmyślam, bo nie wiem, czy taka jest i co ma niby znaczyć. Rozmyślam nad obrazem, który chcę teraz malować.